– TAFERELEN –

 

Deze tentoonstelling toont het werk van Lieven Dermaut van de voorbije 3 jaar.

Lieven Dermaut werd geboren op 14.07.1965, te Kortrijk.

Hij tekent en schildert al zijn hele leven.

Nu en dan exposeert hij; in de toekomst zal dat regelmatiger gebeuren; zijn werk wil gezien worden!

De taferelen die hij tentoonstelt, werden getekend met gevonden vogelveren en ingekleurd met aquarel.

De tijdsduur van een werk, zonder het inkaderen varieert tussen de 60 en de 120 uren, o.a. afhankelijk van de grootte van het werk en de patronen van de achtergrond.

Met uren werk wordt hier bedoeld effectieve teken- en schilderuren!

 

Als levensgezellin van Lieven voel ik me geplaatst om u deelgenoot te maken in de manier waarop ik Lieven Dermaut’s werk zie, ervaar en benader.

Wat het benaderen van zijn werk betreft; als je in de buurt van zo’n werk komt, word je er als het ware naartoe gezogen.  Zijn werken zijn heel open, toegankelijk, bereikbaar; ze trekken je aan, ze nodigen je uit tot kijken.

Het kan zijn dat een werk zich minder spontaan onthult, zich minder snel aan je zichtbaar maakt, vanwege zijn veelheid aan elementen of zijn gelaagd kleurenpalet of omwille van zijn ogenschijnlijk dubbelzinnige of driedubbelzinnige inhoud. 

Om een werk echt te zien moet je je erin kunnen verliezen…

Maar je kan bijna onmogelijk de tentoonstelling aflopen en je in ieder werk volledig verliezen!  Het werk van 3 jaar, van zo’n 2400 werkuren of 100 etmalen of 300 werkdagen, kan je niet in een uur, noch in een dag, zelfs niet in een week in zijn volle wezen ontdekken en ervaren.  Ons brein, ons gevoel en ons waarnemingsvermogen zijn hiervoor ontoereikend.

En maar goed ook!

Want dit betekent langzaam ontdekken en traag genieten.

Dit werk sleept je gewillig mee in een niet-alledaagse realiteit, die zich uitdrukt via hele oude maar goed herkenbare universele symboliek.  Hoe ingewikkeld, druk en overvol zo’n tafereel ook is, je ziet een schip, een brug, een hoop kippen, een engel, een hart, een sleutel…

Maar de dimentie die Lieven inspireert, laat zich evengoed kennen als een mensenwereld, soms hoogzwanger, soms reeds bevallen van gevoelens en emotie.  Je ontdekt liefde, vriendschap, vertrouwen en openheid, maar ook verval, verraad, wantrouwen, list en onkuisheid.

 

Als gezellin van Lieven heb ik het geluk om het onstaan en ontwikkeling van zijn werken vanaf een respectabele afstand te mogen meemaken.

Het is verrassend hoe ik steeds weer nieuwe elementen ontdek in een werk, nadat ik het een tijd niet gezien heb, elementen die ik dan echt voor de eerste keer opmerk:  het kan een personage zijn of een voorwerp of de uitdrukking van een toestand of gevoel.

Nog merkwaardiger is dat Lieven zelf achteraf elementen ontdekt in zijn werk, waarvan hij geen weet meer had, of nooit geweten heeft dat ze erin staken!

 

Soms vraag ik me af, wat er een mens drijft om zich voor een volkomen leeg, immens groot blad papier te gaan plaatsen, met een potlood, inkt, enkele vogelveren en wat kleuren in de aanslag, en daar vanuit het niets zo’n ingewikkelde overvolle taferelen te gaan uitbeelden…

Naar eigen zeggen beleeft Lieven het meeste plezier aan het creëren, aan het ‘laten ontstaan’ op zich.

Zijn voldoening haalt hij uit het bekijken, ontdekken en herontdekken  van het afgewerkt tafereel.

Ook het inkaderen is voor hem een belangrijk moment.  De kaders zijn er nl. altijd al eerst.  Hij zoekt soms een kader, maar komt er meestal gewoon een tegen!

Daarna gaat hij zo’n kader een inhoud geven in functie van de afmetingen en mogelijkheden die ze biedt.  Terwijl hij werkt staat de kader letterlijk te wachten op een paar meter van hem!

Het tafereel nadien haar plaats geven in de kader is voor Lieven de laatste fase en heeft iets van een loslaat-ritueel.  Het tafereel zit nu beschermd achter glas, de realiteit die ze uitdrukt is elegant maar duidelijk afgebakend en het geheel kan nu door ieder die het wil bekeken worden.

 

In het zoeken naar een antwoord op mijn vraag, waar een mens de moed en de discipline haalt om zonder druk van buitenaf zo’n groot leeg wit blad op die manier aan te pakken, heb ik eveneens ontdekt, hoeveel voor de hand liggende kracht hij put enkel en alleen uit het innemen van zijn plaats als kunstenaar.

In principe is er op aarde plaats voor iedereen: de dokter en de leraar, de handarbeider, de landarbeider en de bandarbeider, de garagist en de computerprogrammeur.

Zo is er ook een plaats voor de kunstenaar.  Hij moet evenwel zijn plaats als kunstenaar (kunnen/willen

/mogen) innemen, wil hij ervaren dat ze als volwaardig gewaardeerd wordt.

Al te vaak zie je hoe potentieel sterke kunstenaars eerst en vooral moeten ijveren om te voorzien in hun basisbehoeften door middel van werk of aktiviteiten waar ze in wezen niet voor geschikt zijn.

Het echte potentieel van de kunstenaar zwakt hierdoor af, deels omdat hij al een heel groot deel van zijn energie kwijtspeelt aan overleven op zich, deels door de frustratie die hiervan vaak een gevolg is.

In de traditionele culturen van vroeger en nu heeft de kunstenaar zijn eigen plaats en erkenning: hij moet niet overdag eerst gaan jagen om dan nog  ‘s avonds zijn maskers, gewaden of sculpturen te maken.  Hij kan, net als de medicijnman naar believen en eigen goeddunken met zijn ding bezig zijn en de gemeenschap brengt hem brokken vlees!

De rol of taak van de kunstenaar in de maatschappij is niet iets wat ‘moet kunnen’ of ‘mag zijn’; het is een taak die moet beschouwd worden als volwaardig en evenwaardig aan gelijk welke zogenaamde  ‘produktieve’ taak.  De kunstenaar immers, zet zich in voor het voeden, het verzorgen en het uitdagen van de ziel en de geest van zijn medemens!

 Christine Moreel.

Sint-Annazaal, Begijnhof, Kortrijk

5 oktober 2002